Светлината и сенките се постојани придружници на човекот, кои ја исполнуваат нашата внатрешна природа. Тие се дел од тоа кои сме и кои не сакаме да бидеме. Тие се исто така она што можеме да станеме во иднина.
Јасно е дека присуството на два принципа во секој од нас не може, а да не биде придружено со борба: помеѓу она што го препознаваме и она што го избегнуваме. Што пуштаме во нашите животи и што игнорираме и би сакале да заборавиме засекогаш. Така, ние како јаже се трудиме да одржуваме рамнотежа за да си го живееме сопствениот живот, не дозволувајќи еден дел целосно да доминира.
Интуицијата ни кажува дека не е лесно да се постигне рамнотежа помеѓу она што го прифаќаме (знаеме) и она што го одбиваме (и не сакаме да го знаеме). Пред сè, за да живееме во хармонија со самите себе, мора да ја прифатиме оваа вистина: „Сите сме создадени од светлина и сенки“. Тоа е непријатно, но искрено: сите ние ги имаме оние делови од нас што не сакаме да ги прифатиме…
Прегрнувањето на темната страна е секогаш болно и непријатно. Но, во исто време, тоа значи промена, раст и развој. Исто така – вистинско прифаќање на сегашноста. Тоа значи дека мора да се спознаеме себеси и да перципираме без болка – со помош на здрава самодоверба. Кај нас не е сè лесно и тоа е нормално. И светлината не секогаш ги осветлува нашите животи. Понекогаш нè заслепува толку многу што само сенките можат да дадат одговор на прашањата што толку долго ги баравме.
„Формирањето на свеста без болка не се случува. Луѓето се склони кон најапсурдните постапки, само за да избегнат судир со сопствената душа. Никој не може да постигне просветлување со замислување на фигурите на светлината, туку сфаќајќи ја темната страна на својата природа“ – Карл Јунг.
Дали ги знаете вашите темни страни?
Карл Јунг ги дефинира сенките како комбинација од разочарувања, срамни или болни искуства, стравови и несигурности кои се појавуваат во нашата потсвест. Овие темни страни ги содржат сите негативни аспекти на нашата личност. Нормално, човечкото его не може да ги прифати. Затоа сме толку измачени и страдаме, се плашиме да живееме вистински и да ги изразиме вистинските чувства.
Злото, себичноста, зависта, кукавичлукот, алчноста и многу од нашите емоции и стравови се сенки кои демнат во речиси сите нас. Тие можат да „спијат“ во нас со години, додека случајно не се појават во одредени ситуации, што доведува до конфликти со други луѓе.
Сите можеме слатко да се насмееме и да се шегуваме, да бидеме мудри и разбирливи, друштвени, плашливи, храбри… Можеме да избереме како ќе се проектираме на другите во нашиот социјален живот.
Во вакви денови едноставно блескаме на социјалните мрежи. Живееме втор живот во кој сенките не само што се кријат, туку, се чини, не ни постојат. Но, не е толку едноставно. Она што изгледа толку слатко и дизајнирано да не заштити од страдањата на светот, всушност станува епицентар на изразувањето на модерниот нарцизам.
Затоа е толку важно да знаеме кои се нашите сенки. Тоа е она што помага да се одржи внатрешната рамнотежа.
Не ги негирајте вашите сенки, прегрнете ги. Не дозволувајте светлината да ве заслепи – побарајте разумна рамнотежа!
