Три жени отишле кај извор да земат вода. Еден старец седеше на една камена клупа покрај изворот, тивко ги гледаше и го слушаше нивниот разговор. Жените имаа по еден син.
Првата рече: – Мојот син е толку брз и агилен што нема рамен.
Мојот син, рече втората, пее како славеј. Нема никој на светот кој може да се пофали со толку убав глас како неговиот.
Што е со вашиот син? – ја прашаа двете жени третата која остана без зборови.
Не знам што да кажам за мојот син, одговорила жената. Тој е добро момче, но не може да направи ништо посебно…
Кога ги наполнија своите амфори со вода, трите жени отидоа дома. Дедото ги следеше по патот. Амфорите беа тешки, жените се изморија.
Во еден момент седнаа да се одморат од силните болки во грбот.
Запознав тројца млади луѓе.
Првиот што направи шоу. Ги ставил рацете на земја и направил количка со нозете во воздух, а потоа направил два смртни скока еден по друг. Жените го гледаа со восхит.
Вториот млад човек пееше песна. Имаше убав глас, како славеј. Жените со солзи во очите го слушаа и извикаа: – Тој е ангел!
Третиот млад човек се упатил кон мајка си, ги зел тешките амфори и ги носел одејќи покрај неа.
Жените се свртеа кон старецот: – А нашите деца? Деца?! – извика старецот. Видов само еден син.
