Еден ден малиот Томас Едисон се вратил дома од училиште и ѝ подал на мајка си мало парче хартија на кое било напишано нешто. Тој и рекол: „Мамо, мојата учителка ме замоли да ти го кажам ова“.
Очите на неговата мајка се насолзија додека гласно читаше: „Твојот син е гениј. Ова училиште е премало и немаме доволно добри наставници да го предаваат. Ве молиме во иднина научете го дома“.
Многу, многу години откако почина мајката на Едисон, а тој веќе беше еден од најголемите пронаоѓачи на векот, Томас Едисон гледаше во старите семејни работи. Одеднаш здогледа свиткано парче хартија во аголот на една од фиоките на бирото. Го зеде ливчето и го расклопи.
Во писмото пишувало: „Твојот син има психички проблеми. Не му дозволуваме повеќе да доаѓа на училиште.“ Едисон плачеше со часови, а потоа напиша во својот дневник:
Томас Алва Едисон беше бавно растечко дете, кое благодарение на хероината на неговата мајка стана гениј на векот.
Иако оваа приказна е веројатно измислена, можеби затоа треба да веруваме во сопствените сили и способности. Никогаш не се откажувајте од вашите соништа – дури и кога ќе ви кажат дека се недостижни и нереални. Ова нека ви биде само поттик да продолжите напред и да го докажете спротивното.
Првата и најважна добиена битка е битката со самиот себе.
Кога ќе поставите цел и ќе одите намерно кон неа, сè на патот е само детал.
