Сите во животот сме ја имале онаа една личност за која дадовме сè и која ни земаше се… Секој пат си кажувавме дека ќе биде поинаку само да трпиме, само да чекаме.
Обожаваме да гледаме како името на таа личност трепка на екранот на телефонот кога ни се јавува. Би направиле се за да ја насмееме.
Копнеме по начинот на кој нè гледа кога сме сами. Но, и покрај ова, во неговите очи сè уште не успеваме да го видиме одразот што го чекаме.
Нешто ни кажува дека оваа личност не е 100% со нас и никогаш нема да биде, без разлика колку сакаме да биде…
Ни вели дека сме убави и сакаме да му веруваме бидејќи неговите зборови го допираат тој акорд во нас што прави да чувствуваме болка и задоволство во исто време. Еден дел од нас ја бара болката што ни ја носи оваа личност. Живееме во маѓепсан круг во кој понекогаш заминуваме, а понекогаш се враќаме.
Вистината е дека едноставно не сакаме да заминеме поради сите тие идни ветувања на кои чекавме и на кои се надевавме.
„Можеби овој пат ќе биде поинаку“, си велиме со очајна наивност. Знаеме дека нема да биде, но сепак претпочитаме да ја закопаме главата во песок.
Во исто време, гласот на разумот ни кажува дека доброволно стануваме луѓе кои прифаќаат да бидат повредени. Многу добро знаеме што се случува, какви ќе бидат последиците и зошто тоа е лошо за нас.
Многу добро ја знаеме разликата помеѓу некој кој не третира како свој приоритет и некој за кого сме само можност.
Понекогаш гласот на разумот ја добива битката, но обично само накратко. Нашите емоции го задушуваат гласот на вистината што ни вреска во лице, а ние премногу лесно се предаваме на нагонот повторно да ги завиткаме рацете околу неговиот врат.
Потоа се обвинуваме себеси дека сме слаби, дека сме емоционално незрели… и веројатно сме во право.
Ни беше кажано дека не треба да се задоволуваме со помалку од она што го заслужуваме. Па зошто го правиме тоа? Зошто се предаваме на искушението? Зошто доброволно даваме дел од нашата моќ на друга личност која не нè почитува доволно? Зарем тоа не нè омаловажува како поединци?
А можеби тоа прави да се чувствуваме на некој изопачен начин живи, полни со надеж, упорни, кревки…
Одбиваме да ги слушаме советите на оние околу нас и целосно сме свесни за штетата што ќе ни ја нанесе секој долгоочекуван, опоен бакнеж. Се што сакаме е тој да не сака.
Да се биде повреден е едно од најинтимните искуства што можете да ги имате со некоја личност. Тоа им се случува и на најсилните меѓу нас бидејќи сите имаме чувства и спомени со кои не сакаме да се збогуваме.
Но, време е да сфатиме дека иако не е во наша моќ да контролираме како се чувствуваме, можеме да контролираме како другите се однесуваат со нас, како им ДОЗВОЛИМЕ да се однесуваат со нас.
Не можеме да ги промениме луѓето околу нас, но можеме да ги промениме КОИ луѓе се околу нас.
Уште колку болка ќе толерираме? Време е да ги поставиме нашите граници и да одлучиме што сакаме за себе. Не е лесно кога сте заглавени во стари, познати обрасци на однесување.
Но, на крајот на денот, нашата среќа е во наши раце.
Некои луѓе, колку и да сме привлечени кон нив, едноставно не вредат да се жртвуваме за нив.
