Кога станува збор за истражување на романтични врски, малку теми даваат „храна“ за дискусија колку што е љубомората. И со право – оваа болна емоција е полна со разорна моќ и заслужува посебно внимание.
Официјалното издание на Меѓународната академија за истражување на секс (International Academy of Sex Research) ги објави најновите податоци за родовите разлики во однос на љубомората – научниците откриле како се разликуваат сегашните одредници од претходните студии. Се покажа дека ништо не се сменило:
За мажите, физичкото неверство е повеќе фрустрирачко (дури и без емоционална врска), а за жените, емоционалното неверство (дури и ако нема секс).
Лидерите на проектот – Дејвид Фредерик од Универзитетот Чепмен и Мелиса Фајлс од Универзитетот во Калифорнија, Лос Анџелес – ги проучуваа податоците од претходните години и ги замолија учесниците во новото истражување да размислат и да замислат која од ситуациите би им била најдраматична со следниве опции: „Разбирате дека вашиот партнер има секс со некој/а друг/а (но без да се заљуби)“ или „Разбирате дека вашиот партнер се за заљубил /а во некој друг/а (но нема секс со таа личност). “
Реакцијата на мажите била недвосмислена: помислата дека нивната девојка може да има секс со друг, иако без љубов, длабоко ги вознемирила. 54% од хетеросексуалните мажи потврдиле дека физичкото неверство им предизвикува повеќе страдања отколку емоционално неверство. Во исто време, само 35% од хетеросексуалните жени, 32% од хомосексуалците, 30% од бисексуалните мажи и 27% реагирале на сличен начин.
Што ги објаснува овие резултати? Со еволуцијата, одговараат научниците. Прашањето за физичко и емоционално предавство покренува два сериозни проблеми кои го мачат човештвото од памтивек. И едниот ги загрижува мажите, а другиот ги загрижува жените.
Со илјадници години, главната задача на мажот е да го продолжи родот, што значи да обезбеди безбедна средина и егзистенција за неговото поколение. Одговорноста се засновала на доверба: пред пронаоѓањето на ДНК-тестирањето, никој не можел со апсолутна сигурност да каже дека детето што го воспитал е зачнато од него.
Од гледна точка на еволуцијата, тука логиката е голема. Грижата за дете бара сериозно вложување, ресурси, а за мажот (во груба еволутивна смисла) главната мотивација била преживувањето на неговите сопствени гени, а не ДНК-ата на друг маж. Од античко време, овој модел е втиснат во мозокот на посилниот пол, и затоа идејата дека неговата партнерка спие со друг е поврзана со природна огорченост. Жената може да се заљуби, но без блискост – заљубувањето без секс не ја крие заканата од породување.
Жените биле загрижени за друг проблем. Веројатноста згрижувачкиот татко да се заљуби и да побегне со некоја друга ги намалувало шансите на децата да преживеат.
Немало проблем ако сопругот неандерталец се изгубел некаде (во груба еволутивна смисла), се додека не заборавел дека на неговите наследници им треба храна и заштита.
Сепак, сето ова е само теорија. Иако научниците веруваат дека еволуцијата е најдоброто објаснување за резултатите, тие препознаваат дека нашето однесување во односите зависи од голем број фактори: географски, културни, еколошки, контекстуални, индивидуални. Но, што ако парот не планира деца? Или, таа живее во земја во која родовата еднаквост е факт и каде жените никогаш не би помислиле да се потпрат на мажите? Современите реалности и разбирањето за тоа како тие го менуваат она што ни го дала еволуцијата, ќе ги избришат родовите разлики во неверството и љубомората.
