Ја видов твојата душа во нејзиниот полн сјај – твојот ум исполнет со добрина, радост и магија. Слушнав како зборувате за работите што ги сакате со толку страст што е скоро смешно. Ја почувствував вашата желба да го промените светот и да дадете повеќе отколку што можете да добиете. Видов виножитото во тебе, но секое виножито се појавува по бура. И јас сум подготвен да видам како изгледа твоето.
Кажи ми сè. Но, не работите што им ги кажуваш на сите други. Не сакам светлина и удобност. Не сакам смиреност или боја. Не сакам да ги слушам работите што толку си навикната да ги кажуваш за да ги направиш твоите најблиски да се чувствуваат добро. Сум го слушнал сето ова.
Кои импулси очајно се обидуваш да ги игнорираш? Кои злобни мисли се обидуваш да ги затвориш? Кажи ми што се случува во твојата глава кога не зјапаш во ништо? Што те држи будна цела ноќ? И што те буди во малите часови?
Кажи ми за првата личност што ти го скрши срцето. Кажи ми за моментите кога не верувавше дека ќе излезеш на површина. Дали би направила нешто поразлично?
Кажи ми за лузните што сè уште се обидуваш да ги скриеш со твојата духовита смеа и белите лаги. Пушти ме во твојата бура.
Дозволи ми да ја издржам твојата болка и да плачам со тебе ако е потребно. Дозволи ми да одам во твојата битка и ќе се борам против тебе ако имаш потреба од тоа. Дозволете ми да влезам во твојот свет за кој никој не знае дека постои – свет полн со темнина, страв, страст, дури и бес. Дозволи ми да одам во светот каде што си сама и скршена да те поддржам.
Јас ќе бидам кафезот каде што можеш да ги оставиш сите свои демони на поводник. Не се плашам од нив. Сите ги имаме. Ги закопуваме толку длабоко, заборавајќи дека сме како темпирани бомби. И на сите ни треба безбедно место каде што можеме да ги ослободиме некое време за да можеме да дишеме. Јас можам да бидам твое безбедно место ако ми дозволиш…
