Кој си ти? Не тој што мислиш дека си или се обидуваш да бидеш. Која е твојата основа? Кои се твоите намери, твоите најдлабоки желби? Што ти треба во овој живот за да бидеш целосен? Ги гледаш ли срцето, душата, искрата што тепали? Со кого се чувствуваш во мир? И зошто токму со овие луѓе? Што е тоа што те влече и турка?
Многу е важно да ги имате овие луѓе во вашиот живот. Понекогаш врските не започнуваат на тој начин затоа што другите луѓе се на пат исто како вас, но можно е магијата да се случи во подоцнежна фаза. И двајцата учите и се менувате низ разни радости, искушенија и пречки и се среќавате таму – во ова убаво, длабоко разбирање и прифаќање.
Но, зошто се откриваш само на едно или две лица? Зошто се плашиш да бидеш оној во срцето? Како се однесуваш кога не си сигурен во себе? Ти се крева гласот? Дали се дистанцираш? Можеби некој те навредил или сам си го направил тоа, ставајќи на себе очекување да бидеш нешто или некој, да ти се допаѓа, да застанеш под одредено светло. Од што се плашиш? Што се обидуваш да спречиш? Понижување и срам? Затоа што бегајќи од себе, ти гарантираш понижување. Можеби се извинуваш за сè со говорот на твоето тело, со твојата непријатна насмевка која е брутално залепена на твоето лице, како да ти зависи животот. Скоро како психопат. Зошто ја дистрибуираш својата моќ толку брзо? Дали се плашиш од сопствената сила?
Мислам дека навистина се плашиш од тоа колку си силен. Од твојот капацитет, убавина, љубов, желба. Навистина е страшно понекогаш да си признаеш колку си неверојатен, длабок, буден и див. Затоа што општеството ќе те одбие, нарекувајќи те „нарцисист“, „себичен“, „грандиозен“ и што уште не. Да се поседува себеси е голема одговорност… Но, време е да погледнете директно во срцето и да кажете: „Добро, предизвикот е прифатен“. И, конечно, да бидам тој што е твоето срце.
