Има луѓе со души ко кристал
Тенок и сјаен
Од мајсторска рака ишаран
Небаре лист хартија со збор
Или слика со бои навезена
Со бод кој навидум ништо не кажува
А во себе еден цел живот крие
Е тие
Тие таквите разни форми имаат
Некои се ко топола високи и стројни
Некои ситни ко кутивче за прстен
Та некои витки ко латегарки
А други обли ко топла погача
И на сите разлики меѓу нив
Очите исти им се
Та во синилото длабочина гледаш
Која се прекршува во ветрот на нечие зеленило
И во ровка земја кафена никулци пуштаат
И во црнилото на ноќта те греат
Сите тие
Таквите луѓе
На кои душите од кристал им цутат
Сите истиот поглед го имаат
Во кој можеш да се родиш
И во кој утеха од смртта ќе бараш
Оти некако со нив
Со нив и раѓањето и смртта исто му идат
Оти љубов се полни
Оти молкум ти шепотат
Дека се’ ќе биде добро
Има луѓе
За жал малку се и ретки
Низ животот ќе ти протрчаат
И на тој пат
Вечни отисоци од чекорот ќе остават
И после нив
Никогаш повеќе ист не си
Ниту сакаш на старо да се вратиш
И живеачката поинаква ти е
Прогледуваш
И гледаш дека боите форма имаат
И слушаш
Она што дотогаш немо во тебе било
А во допирот
Во допирот со срцето туѓо лице пофаќаш
А како себе пред огледало да се гледаш
И душата да си ја галиш
Има луѓе
Од кристал направени
Кои кога се кршат небото вреска
И дождот угоре врни
Како да ќе го удави небото
Кое веќе небо не е
Туку само гробница станува
За тие луѓе
За тие души
Кои од кристал тенок се создадени
Толку кревки
Толку кршливи
Толку прекрасни
Во звукот на скршениот кристал
Кој останува ко екот
Во оној кој од раце ги испуштил
Автор : Ана Бунтеска
