Не сите ја имавме таа среќа да бидеме посакувани и сакани деца. Да биде разгалено и негувано. Некои од нас дојдоа на свет, вака… да ја исполниме формата, да не се исмеваме со роднините… Јас сум дете на родители кои се опседнати едни со други, лични успеси, материјални вредности. Никогаш не сум ја имал нивната љубов, допири, прегратки, нежност, поддршка и разбирање, туку само очекувања, критики и пофалби од другите ако успеам во нешто.
Се обидов да успеам во многу работи за да ги добијам нивните пофалби, како замена за љубовта.
Пораснав и сега живеам да слушам пофалби од нив. Но, тоа не е љубов. Затоа што имам деца и дури сега знам што е мајчинска љубов и дури сега знам колку ја немав и дури сега гледам дека ја барав во партнерство и ја немаше.
Имам депресија од кога знаев за себе, само што отидов на психијатар само кога мислев дека не можам повеќе да живеам без љубов, кога животот бараше многу од мене, кога децата ме исцрпуваа и немаше помош од никаде. Не можев да ја излечам со други методи, природни, алтернативни, освен лекови.
Депресијата е болест на емоционалните и оние кои страдаат од недостаток на љубов. Го најдов кај многу луѓе. Но, страшна е тагата и сеќавањето на детството во кое немало топлина. Тоа е неизлечиво и неповратно. Мислам дека не треба секој да има деца. Луѓето кои мислат само на себе, а околу кои мора да се врти светот, НЕ треба да имаат деца.
Насилството не мора да биде само физичко. Не мора ни да биде ментално. Нема полошо насилство за детето од запоставување. Јас сум запоставено дете чии потреби се слушале и исполнувале само доколку ги исполнуваат општествените норми и се вклопат во рамката на сликата на „среќно семејство“.
Не сум сигурен дека знам што е снобизам, но тоа некаде би можело да се сумира така.
Лекување на некои комплекси преку дете кое морало да биде фино, љубезно, послушно и подоцна успешно. Јас бев сето тоа. Но, нивните комплекси сè уште не се излечени. Ја уништија психата на едно дете, еден човек само поради „ што ќе кажат луѓето“ .
Се држам до фактот дека најстрашното од се – што ќе кажат другите и јас живеам денес.. (веќе длабоко во втората половина од мојот живот) како што мислам дека треба..
Од моето детство не се сеќавам на топли супи, колачи, игри, прегратки, опуштање, доверба… со мама и тато. Но, се сеќавам дека морав да ги имам најубавите чевли, фустан, кукла и мебел. Што е уште полошо, мислам дека и тие не се сакаат, се е работа на докажување. Не ми е гајле повеќе. Не пораснав во љубов. Останав желен за неа. И имав еден живот и една мајка..
