ЈАС СУМ ТОА ШТО ИЗБРАВ ДА БИДАМ СЕГА

Пред некое време си дадов неколку ветувања.

Си ветив дека ќе бидам искрена со луѓето кои доаѓаат во мојот живот и со оние кои се веќе таму. Ќе бидам јасна во моите желби, барања и потреби. Ако некој ми постави прашање, ќе бидам отворена и директна. Добив нејасни одговори толку многу пати и знам како ме прават да се чувствувам дека не би сакала некој друг да помине низ тоа поради мене. Така што и јас нема да се оставам да погодувам. Ако се сомневам, не разбирам или сакам да знам нешто, ќе прашам.

Ветив дека нема да се согласам со нешто само за да не навредам, повлијаам или повредам некого. Ако нешто не ми се допаѓа, не ми се допаѓа. Имаме различни ставови, различни мислења и различни потреби. И тоа е сосема нормално. И во таа линија на размислување – си ветив дека ќе имам мислење. Да има позиција. Да се држам до моите принципи и моите стандарди. И да не му простиме на некого недостатокот.

Си ветив дека нема да се оправдувам за мојот недостаток на емпатија. Студеното однесување. Ароганцијата. Не секој заслужува сочувство и не треба секој да биде разбран. Некои луѓе се само злобни, лоши и не ви мислат добро. Точка.

Си ветив дека ќе ја видам личноста каква што е, а не каква што се прикажува себеси или каква што сакам да биде. Не идеализирам, фантазирам. Само затоа што гледам потенцијал во некого не значи дека тој го гледа и во себе. Некои луѓе едноставно престанаа и не сакаат да се поправаат, да се развиваат, да лечат. Некои луѓе повеќе не сакаат да бидат. И тоа е нормално. За нив, не за мене.

Си ветив дека нема да ги слушам мислењата на луѓето за мене и да се дефинирам со нивните зборови . Јас најдобро знам што сум, што можам да направам, што сум способна. Се ослободив од туѓите очекувања од мене. Нема потреба да го докажувам спротивното. На кој му треба, гледа, слуша и не му треба објаснувања.