Животот? Тој е сето тоа
што се лизга од рацете –
тивок ветер, шепот на трева,
свилено небо, невин цвет.
Јас и ти сме само мизен-сцена.
Ние ги споделуваме нашите тела со право.
Изгледа луд си по мене.
Изгледа сум заглавен во ушите.
Наидуваме на нежни имиња.
Љубовта останува неименувана.
Во средина на четири сезони
ние се обидуваме да останеме двајца.
Телата се сеќаваат. Зборовите се горчливи.
Животот се оддалечува. Ние, исто така.
Нашите раце знаат како секој пат
подеднакво да убиваат и прегрнуваат.
Не се виновни птиците, не е.
Виновен е рајот што тој го сака.
Животот е полн со чуда,
иако ни се чини прозаично.
Мирот е најбезбеден брег.
Брановите едноставно му припишуваат рими.
Повеќе снег не е виновен,
што порано или подоцна доаѓа зимата.
И ние не сносиме никаква вина со вас,
дека сè уште се сакаме во далечината,
што – како во книгата – е едно
приказна осудена на вечност.
Се навикнуваме на темнината надвор,
но сонцето остава отпечаток:
ако ги отвориме очите по тежок сон,
смирено продолжуваме
наваму.
Достигна највисока екстаза,
за да можам да молчам и да ме слушам,
Јас веќе го разбирам значењето и јас:
ако можеш да сакаш –
постоиш.
Автор : Добромир Банев
