Добро, да заборавиме.
Да заборавиме што бевме и што сакавме. Да заборавиме дека другите заминаа. Дека некои не дојдоа. Да заборавиме дека некој заборави да биде некаде. Друг не сакаше. Да ги расчистиме умовите. Да почнеме свежи. Да не се сеќаваме што беше тоа. Да престанеме да погодуваме што може да се случи. Само да се држиме за раце, надевајќи се дека никогаш нема да се пуштиме. Да бидеме самите себе. Како што сме сега. Животот нека тече меѓу нашите срца. Да ги поврземе, да ги заплеткаме. Да изградиме нешто ново и само наше. Како никој друг, затоа што не се сеќаваме на ништо друго. Само ние сме.
Да заборавиме што треба да биде, и да започнеме да гледаме тоа што е. Без претпоставка. Чисто вистински. Да ги заборавиме сите игри со мачки и глувци каде што никој никогаш не е фатен, во која се обидуваме да го надмудриме другиот додека ги мериме раните и кој кого најмногу го повредил. Да ги заборавиме манирите. Пишете први, одговорете кога ќе ви пишат. Нека ова не го изгуби вашиот интерес, напротив. Нека биде само потврда за тоа колку го сакате и колку ви е важен.
Зарем не е време да скокнеме од порано до сега? Да уживаме во нашиот престој еден до друг. Ајде да уживаме во нашите приказни, нашите соништа, нашите денови и ноќи. На усните, прстите, глуждовите …
Да ги заборавиме минатото и иднината некое време, да запомниме дека сè што имаме е сега. Јас имам доволно, а ти?
Автор: Силвија Крумова, Силвија Амика
