Да викниш
Гласот да ти се чуе
Зборот да ти се памти
Да си кажеш се’
На душата што ти лежи
Оти душата молк не трпи
Ниту да збира ко бунар
Отрови на неа да се таложат
Ко во филџанот талог од црно кафе
Затоа да викниш
Секој пат до небо да свикаш
Кога си обесправена
Кога знаеш дека убаво не ти е
Кога некој ќе сака да те згази
И кога сама себе се газиш
Оти ниту еден човек
На овој свет роден не е
За туѓи поганлаци да трпи
Ниту некому покорен да биди
Да се поболува и бол да има
Да викниш
Секој пат кога убаво не ти е
Кога себе заради друг се губиш
И во темница талкаш
Удирајќи се од својата немоќ
НЕ да кажеш
И себе да се сакаш
И тело и срце здрави да ти бидат
Без грижа и страв
Оти не си нешто
Што некој друг сака во тебе да гледа
ЗБОГУМ да изустиш
И назад да не се вртиш
Секој еден пат
Кога некој на добрината ќе ти плукни
И кога за потсмев твојата мекост ќе ја има
Да викаш
Да се избориш за својата среќа
И во неа спокојот да си го чуваш
Како храм во кој ќе се помолиш
И во кој ќе си одмориш
Оти ништо не вреди повеќе
Од твојата насмевка и сјајот во очи
И никој не вреди повеќе
Од твојот мирен сон
И мирната рака во која трепет нема
Да викаш
И да ги чуеш оние кои викаат
Кои помош бараат свои да останат
Оти ништо немаш
Ако гласот го изгубиш
И главата наведната ти е
Ништо не ќе имаш
Ако станеш сенка на своите желби
Без глас
Без збор
Без себе
Автор: Ана Бунтеска