Сè уште ги собирав моите скршени парчиња обидувајќи се да ги залепам повторно кога те запознав. Далеку не бев подготвенa да започнам нешто ново, срцето едвај ми чукаше.
Учев повторно да дишам, учев повторно да се сакам себеси, се обидував да го вратам мојот живот на вистинскиот пат – не очекував дека ќе ми го прекрстиш патот.
Се навикнав само на болка и разочарување. Тоа беше се што знаев и стана нормално, дури и длабоко во себе да знаев дека е далеку од тоа.
Затоа дојдовте како шок, гледате, за мене тоа што сум повредена беше нешто што го очекував, но сета оваа среќа што ја внесовте во мојот живот е нешто што никогаш не го замислував – чувството.
Се чувствував неверојатно, никогаш порано не сум почувствувала нешто слично . Ти ги смируваше моите грижи и стравови со самодоверба. Секогаш бевте отворени и искрени и никогаш не морав да работам напорно за да ги дешифрирам мешаните сигнали како што правев во минатото.
Не бев единствената кој вложи максимални напори, сите ми возвраќаа. Акцентот беше ставен на создавање емоционална врска, а не само физичка.
И јас стоев во страв, мислејќи дека ова не може да биде реално, мажи како тебе не постојат, јас сум во сон и не сакам никогаш да се разбудам од тоа.
Но, моите стравови постојано ме будеа, толку се плашев да не те изгубам. Бев ужаснатa затоа што за прв пат имав нешто реално.
Имав некој кој знаеше да сака.
Нашата врска брзо напредуваше, лесно ти беше да се отвориш и да ме поканиш во твојот свет и во твоето срце. Но, сè уште ми беше скршено срце, па се обидов да не успорам.
Се плашев дека љубовта што брзо свети ќе изгори уште побрзо. Се плашев дека ќе бидеш ист како него. Бев полна со сомнежи за врската што се обидувавме да ја создадеме.
Така продолжив да трчам, но ти никогаш не ми дозволи, само ме привлече поблиску.
Сакав да знаеш сè за мене, па буквално ти кажав се, од работите на кои најмногу се гордеев до работите од кои се срамев.
Споделив со тебе среќни, но и најболни приказни.
Сакав да го знаеш вистинското јас, не само добрите делови. Сакав да знаеш дека сè уште не најдов начин да се откажам од моето минато.
Сакав да ја носам мојата душа и она што остана од моето срце.
Моето минато не ми дозволуваше да уживам во сегашноста. Болката што ја носам со себе постојано се мешаше со среќата и бев толку изгубена.
И уште еднаш ме остави без зборови, ги третираше моите зборови, моите стравови и мојата вознемирена мисла како најнормална работа на светот.
Ме гушкаше толку долго и толку тешко додека не почнав да се чувствувам безбедно во твоите раце. Навистина ми требаше ова.
Ми требаше некој што разбира. Ми требаше некој што ќе прифати. Ми требаше некој кој навистина се грижи за мене.
Ти беше таму како ангел испратен од небото, стоеше покрај мене додека не станав доволно силна да ја пополнам таа празнина сама.
Требаше да се подобрам, требаше повторно да ја најдам сопствената насмевка, требаше целосно да заздравам. Морав да се борам со мојата несигурност. Морав да ги решам проблемите со довербата што некој друг ги создал и да престанам да се сомневам во тебе без добра причина.
Морав да се пронајдам себеси за да те најдам во оваа љубовна приказна што ни ја градеше цело време.
Ева Петрова
