Ја донесов мајка ми да живее со мене, засекогаш. Не планирав ништо однапред, само решив еден ден и ја донесов, со еден куфер. Во куферот имаше топли хулахопки, влечки извезени со „Најдобрата баба на светот“ (подарок за моите деца), топол фустан, ноќница и поради некоја причина, навлака за перници. Мама се спакуваше.
Таа стара жена живее со мене веќе три недели, како да има повторно четири години. Малечка, со снежно-бела пунџа, во хулахопки малку заразени околу глуждовите, шетајќи низ станот, тропајќи во нејзините топли влечки.
Таа застана внимателно на прагот од собата, а потоа ја крена ногата високо и премина преку некоја невидлива пречка. Му се смешка на кучето во ходникот. Слуша невидливи луѓе и ми кажува вести за нив секој ден. Таа е срамежлива и спие многу. Таа грицка од чоколадото што јас секогаш го оставам во нејзината соба со топол чај. Ја држи чашата со двете раце додека треперат нејзините раце. Таа страшно се плаши да не ја изгуби бурмата, да не падне од тенкиот прст, па постојано проверува дали е на место.
Одеднаш гледам колку е стара и беспомошна. Таа само попушти, се предаде и престана да расте. Таа целосно ми веруваше во својот живот, до најмалите детали. Таа е најсреќна кога сум дома. Кога ќе дојдам, таа дише воздишка на олеснување од која се обидувам да не бидам далеку долго.
И повторно секој ден готвам супа за ручек, како кога ние добивавме кога бевме деца и повторно се појавува послужавник со колачи на масата.
Што чувствувам? Отпрвин беше хорор. Таа беше толку независна, три години по смртта на татко ми, сакаше да живее сама. Ја разбрав – за прв пат на осумдесеттите години, мајка ми направи што сакаше. И тогаш тој проклет вирус ја скрши мајка ми. Два месеци болест го направи својот данок и нејзината психа попушти.
Сега чувствувам жал за тоа кревко, драго суштество. Чувствувам само љубов и нежност. Јас добро разбирам каде води, но искрено сакам да биде среќна на тоа патување – со нејзината сакана ќерка, во топлината и удобноста на мојот дом. Со домашни пити и колачи. Како и да е, нејзините други работи веќе не и се важни.
Сега имам осумдесет и тригодишна „ќерка“ дома и среќна сум што Бог ми даде можност да ја направам среќна на зајдисонце, а идниот живот да биде мирен, без каење. Мамо, ти благодарам што си со мене. Те молиме, остани што е можно подолго.
Автор: Мила Милер
