Заборавивме како е да се биде себеси и почнавме да зависиме еден од друг како да нема живот надвор од нашиот дом и нашата историја.
Заборавивме да ги пуштиме нашите срца, а веќе ги пуштивме рацете. Заборавивме колку е тешко да се дистанцирате од личноста која најмногу ја сакате без да ја повредите.
Заборавивме дека одамна не шетаме заедно, туку одвоено. Зависноста, инфериорноста, презирот и рутината не совладаа и не променија. И сега, кога ќе се погледнеме во огледало, не го гледаме нашиот претходен одраз.
Да ги пуштите рацете што толку цврсто ги држевте до вчера е исто како да се збогувате. Но, толку пати се збогувавме што нашите срца престанаа да го сфаќаат сериозно. Да се ослободиме од нашите срца пред да ги пуштиме рацете е вистинската исповед дека љубовта помина…
Заборавивме дека го сакаме свежиот воздух, просторот и осаменоста исто колку и времето кое го поминуваме заедно. Заборавивме дека љубовта не создава зависност и сега знаеме само да бидеме заедно и да се мразиме затоа што нашите срца не знаат да се караат одделно.
„И ние тргнавме по различни патишта, но заборавивме да ги пуштиме нашите срца пред да ги пуштиме рацете“, рече Марио Бенедети.
Заборавивме дека ни треба љубов за себе, па решивме дека е време да заминеме. Но, изговорените зборови не го отсликуваат она што го чувствуваме во душата и затоа гневот продира низ нас, кршејќи го срцето на мали парчиња.
Заборавивме да бидеме свои. Станавме двајца странци кои не чувствуваат ништо друго освен омраза и само се повредуваат еден со друг. Се чувствуваме осамено, посветено, уништено. Не знаеме како да живееме без другиот.
Но, најмногу од се, заборавивме да признаеме дека навистина нема љубов меѓу нас. Ја сакаме љубовта што ја замислуваме, но таа е нереална. Тоа е само илузија што ја создадовме кога спиевме со отворени очи.
Обидувајќи се да сакаме уште повеќе, престанавме да чувствуваме вистинска љубов еден кон друг и потонавме во бесмислени врски. Мојата љубов кон тебе стана страв да не те изгубам. И стравот од загуба се претвори во омраза – го изгубив мојот – го изгубив идентитетот, па не можев повеќе да те сакам.
Тогаш, кога престанавме да се почитуваме, сфативме дека нашата љубов повеќе не е љубов, туку задушувачка врска која навистина не повреди.
Моравме да научиме да бидеме свои.
Така, после се што поминавме, моравме повторно да научиме да се сакаме себеси. Моравме да се помириме со болката што си ја предизвикавме од страв да не останеме сами.
Дури кога сфативме дека кога е љубовта во прашање, никогаш не треба да се изгубиме, конечно можевме да се збогуваме еден со друг…сега со срце!
