Ми го одземаш зборот
Онака од ќеф
Оти ти се може
А на ликот ти гледам и дека ти се сака
Ете молкум зборот ми го земаш
И не
Не го крадеш
Туку оставаш да видам
Знаејќи дека нема со прст да мрднам
Ниту војна со тебе да водам
Оти за тебе е само збор
Кој никакво значење нема
А за мене
Ах душо моја
За мене зборот е ко светлина
Ко бистра вода за жеден чоек
Ко да си ми ја отсекол раката
Или здробил прстите
За мене зборот е дом
Во кој се кријам и тихувам
И во тишината утеха си наоѓам
Ми го одземаш зборот
Не
Ми го одземаш начинот за да те исплачам
Да те убијам и закопам
Да можам да те заборавам
И своја повторно да бидам
Ми земаш или одземаш иљач
Игла и конец за да се закрпам
И срцево да го подврзам
За да се прелажам дека ќе ми мине
Или дека ќе ми минеш еден ден
Ми го одземаш зборот
За да го ставиш во кутивче
И озгора панделка да врзеш
Да го дариш на некоја друга
Некоја која нема да сум јас
А мене
Мене сите други ќе ми останат
И со нив песни повторно ќе пишувам
Страдни и оскудни за само еден збор
Оној во кој тебе до себе те сместив
А себе до тебе дувло си најдов
И сега се думам
Некој друг да најдам
Да измислам
Со кој еден ден кога ќе те одболедувам
Некому да можам
Со светнати очи и смирен глас
Да му шепнам
Да му кажам
Те љубам….те љубам
Автор: Ана Бунтеска
